Bij de club

Na de geboorte van Ruben merkte ik dat ik behoefte had aan het delen van ervaringen van andere ouders die ook een kindje met down hebben. Het was zo een nieuwe wereld en alles was onduidelijk. Geen idee wat je kon gaan verwachten en we konden ons ook echt niet vergelijken met jonge ouders die een kindje zonder down kregen. Bij het consultatiebureau bleven ze vrolijk alle standaard testen op Ruben toepassen met de vaste conclusie dat hij die dingen nog niet deed, dus daar was ik al snel klaar mee.

Gelukkig kregen we al vrij snel contact met hele lieve mensen in onze omgeving die ook een kindje met down hadden, soms net iets ouder en soms even oud als Ruben. Wat fijn, eindelijk herkenning en heel fijn om met iemand te kunnen praten die precies hetzelfde doormaakt als jij. Door de jaren heen zijn hier heel wat contacten bij gekomen en hebben we een enorme verrijking van onze sociale kring mogen ervaren. Tuurlijk, ook hier vergelijk je je kind met een ander kind en is het misschien nog wel extra vervelend als je soms merkt dat Ruben iets nog niet deed wat een ander wel al doet, maar eindelijk hadden we een duidelijker referentiekader en ook nog eens super mooie contacten er bij gekregen.

Als ik met Ruben onderweg ben lijkt het wel alsof ik een soort radar heb gekregen voor andere kindjes met down en hun ouders. Altijd is er dan even die blik van herkenning onderling, vaak gevolgd door een lieve glimlach richting het kind, een fenomeen dat ik tot die tijd alleen kende van buschauffeurs of mensen met een camper. Het voelt echt alsof we deel uitmaken van een hele fijne en grote groep waar we eerst nog helemaal geen weet van hadden. De afgelopen vijf jaar zijn we dan ook best wel experts geworden op het gebied van het hebben van een kindje met het downsyndroom en alles wat er bij komt kijken, de wegen die je moet bewandelen om dingen voor elkaar te krijgen (hier valt nog veel te ontdekken) en alle therapieën die gedaan kunnen worden om ontwikkeling te verbeteren.

En toen kwam Kasper, geen downsyndroom, wat nu? Nou genieten natuurlijk! Maar wel alles weer helemaal opnieuw ontdekken! Alles is nieuw, hoeveel eet een kind van 7 maanden eigenlijk? En wat dan? En hoezo blijft hij niet even liggen bij het verschonen van een luier? We behoren in een keer tot een nog veel grotere groep, waar de contacten toch echt minder snel warm zijn, maar waar wel heel veel verschillende referentiekaders zijn.. Gelukkig raken ze op het consultatiebureau niet meer in paniek als we binnenkomen en passen de vaste testen wel goed bij Kasper. Best wel weer even wennen en leren voor ons dus en ook hier heb ik andere ouders echt wel bij nodig! Kan iemand beginnen met het uitleggen hoe het ook alweer werkt met peuterspeelzalen tegenwoordig….? Alvast bedankt!