Buikgriep (ongecensureerde versie)

Wat ben ik toe aan voorjaar… Het lijkt alsof we van het ene verkoudheidsvirus in het andere vallen en we er ook allemaal om de beurt aan mee doen. Nou mogen we deze winter echt niet klagen hoor, verkouden zijn is niet het ergste en als een griepje niet langer dan drie dagen duurt dan komen we er toch best genadig af. Maar het virus waar we nu mee dealen staat duidelijk onderaan het favorietenlijstje…

Het begon afgelopen woensdag. In de nacht van dinsdag op woensdag was ik er al een paar keer uit geweest omdat Ruben niet uit zijn hoest leek te komen. Zodra ik dan bij zijn bed kwam deed hij zijn ogen open om vervolgens weer verder te slapen. Met mijn slapende hoofd dacht ik er verder niet over na en herhaalde dit drie keer nadat we weer in slaap vielen.

De volgende ochtend kwam ik zijn kamer binnen en werd mij meteen duidelijk wat er waarschijnlijk ook die nacht al aan het binnenstormen was…. Buikgriep… en niet zo een beetje ook. Als een zielig vogeltje zat Ruben in zijn bedje en in plaats van een stevige knuffel pelden we zijn pyjama van zijn lijfje en droegen we hem naar bad. Eenmaal in het warme water leek hij het zelfs wel even een prima ochtendje te vinden zo, hij gebaarde vrolijk “badje” en speelde met zijn boot.

Nadat ik de eerste was voor die dag had aangezet gingen we naar beneden om er achter te komen dat de vrolijke houding afgewisseld werd met echte buikpijn. Beetje thee, wat vla, alles kwam er na een goede tien minuten weer uit. Waar ik de neiging kreeg om mezelf in een pak bubbeltjes folie te rollen en te emigreren naar Hawaï, bestond mijn dag vervolgens uit het achtervolgen van Ruben met handdoeken en zakdoekjes (want je denkt toch niet dat hij spuugt waar ik dat bedacht heb…) en een keer of 200 mijn handen wassen in de hoop dat het virus zich niet zou verspreiden. Na de eerste meest ellendige dag ging het donderdag gelukkig al weer iets beter en hoopten we dat we er waren.

Tot vrijdagochtend… precies hetzelfde ritueel, maar nu met Kasper…. Zover het voorkomen van verspreiding… De wasmachine maakt overuren en gelukkig hebben we meerdere slaapzakjes en dekbedden. Gelukkig blijven onze jonge mannen redelijk vrolijk onder hun ziekheid en op beter momenten speelden ze lekker samen. So far, so good, tot gisteren… Nu bleek ook Willem het virus tot zich te hebben genomen! Een stukje minder vrolijk en vitaal dan zijn zonen doorstaat hij dit virus…

Ik ben nu nog letterlijk the last man standing…. (afkloppen op een zeer groot stuk hout). Gelukkig lijkt vandaag iedereen redelijk op te knappen en wordt door alle mannen weer steeds wat beter gegeten. Nu maar hopen dat het een buikgriepvirus was dat zich beperkt tot de mannelijke helft van deze populatie en dat wij er weer heel lang van af mogen zijn!