Dag dag...

Het is bijna vakantie! Nouja, voor Ruben is hij al semi begonnen, maar door de week gaat hij nog af en toe een dagje naar Kobalt. Voor hem fijn om een gestructureerd dagje te hebben, en ik kan nog mijn laatste dagen werken voor ook wij echt lekker even vrij zijn.

Die laatste dagen naar Kobalt hebben iets bitterzoets, want het zijn écht de laatste dagen daar… Na volgende week start er voor Ruben na de vakantie een nieuw hoofdstuk op een nieuwe school, met nieuwe regels en nieuwe juffen. Hij is al een ochtendje gaan oefenen en dat viel niet tegen.

Natuurlijk is het wennen aan een nieuwe omgeving en andere structuur en verwachtingen, maar de glijbaan en het grote Digibord (wat een grote tablet!) maakte heel veel goed en zelfs de juffrouw kreeg al een knuffel dus dat moet goed gaan komen toch?

Maar dat maakt deze dagen voor mij niet minder lastig, afscheid nemen van een vertrouwde omgeving waar ze ons en Ruben zo enorm goed kennen. Vanaf dat Ruben twee jaar oud was is hij daar met heel veel liefde en aandacht ontvangen en ook voor ons als ouders was er altijd een luisterend oor. Mijn eigen labiele zelf is daar regelmatig getroost en geruststellend toegesproken en dat zal de komende dagen zeker nog wel eens nodig zijn…

Zowel de leidsters als de therapeuten kennen Ruben inmiddels heel erg goed, zien precies hoe hij in zijn vel zit en kennen ons goed genoeg om dat vaak aan ons ook nog te zien. We hebben Ruben hier zien groeien en ontwikkelen en van het bange mannetje dat huilend in de groep zat is al lang niks meer te zien. Hij voelt zich thuis, weet precies wat hij moet doen en durft in deze vertrouwde omgeving ook af en toe nieuwe dingen te proberen. Genieten van het zwemmen, gooien met de ballen, snoezelen, de interactieve vloer in de gymzaal en nog veel meer!

Een extra lastig element blijf ik vinden dat ik niet weet of hij snapt dat dit zijn laatste dagen daar zijn, we zeggen het, we vieren zijn afscheid en hebben een cadeautje voor de kindjes en de leidsters, maar of hij snap dat hij daarna niet meer daar zal komen en zal starten in een nieuwe omgeving, dat durf ik niet te zeggen. En dat is misschien wel het gene dat het net wat extra lastig en verdrietig maakt.

Vooral terugdenken aan de goede en fijne tijd die hij hier heeft gehad en met heel veel goede moed vooruit kijken naar de mooie, nieuwe tijd die hij zal gaan beleven en waar hij hopelijk nog veel verder zal kunnen groeien. Dat we Kobalt en iedereen daar enorm zullen gaan missen, dat staat buiten kijf, door jullie zijn hij en wij enorm gegroeid! Maar nu eerst, heerlijk vakantie!

*De foto is van Ruben toen hij net op ,wat toen nog “Het Dijkje” heette, begon.