Een tien voor houden van

Ieder jaar komt het terug en het wordt nooit makkelijker. In kaart brengen hoe het er voor staat met Ruben zijn ontwikkeling. Vanaf het moment dat hij met zijn twee jaar en kleine peuterbeentjes Kobalt binnenstapte is er ieder jaar een meetmoment om te kijken hoe Ruben het doet en waar hij staat qua ontwikkeling.

Door middel van testjes op allerlei gebieden wordt een rapport opgesteld en komt er na het bekijken van alles een ontwikkelingsleeftijd uit. Iets waar we voor de geboorte van Ruben nog nooit mee bezig waren geweest. Het is iets heel abstracts, ontwikkelingsleeftijd, want hoezo? Hij is toch bijna 2,3,4 of nu 5 en hij is toch gewoon Ruben? Maar natuurlijk zijn er behoorlijk wat aspecten die echt niet passen bij een “gemiddelde” 5-jarige.

Na een aantal weken testen worden wij als ouders uitgenodigd voor een bespreking van het psychologische onderzoek zoals het heet. En ik kan je zeggen dat dat toch best wel een dingetje is. Ik vergeet nooit dat ik daar de eerste keer voor het gesprek kwam en we daar ook het verslag voor de eerste keer lazen. Toen we de ontwikkelingsleeftijd zwart op wit zagen staan moest ik toch echt even huilen. Eigenlijk best wel gek, want je ziet toch dat er dingen zijn die achter blijven en echt, realistisch zijn we heus ook wel. En toch blijft het heel lastig om het dan ook echt te zien. Het blijft toch jouw kleine kereltje dat daar besproken wordt en in getallen wordt uitgedrukt.

Door de jaren heen lijk ik een soort mechanisme te hebben ontwikkeld waardoor ik dit soort gesprekken redelijk door kom zonder in tranen uit te barsten, maar de steen op mijn hart is er vanaf het moment dat ik het verslag lees tot het punt dat de grootste rauwheid gezakt is een paar dagen later. Want ook al zien wij Ruben echt niet als een getal, maar juist als onze knul die zo ontzettend gegroeid is in zijn sociale contacten, heeft leren lopen en zoveel meer durf laat zien, we zien ook echt wel dat veel cognitieve dingen niet gaan zoals je hoopt.

Het getal in het verslag is voor ons dan wel niet de Ruben die we zien, maar geeft wel een beeld over zijn ontwikkeling en hoe hij zich in zijn toekomst waarschijnlijk staande zal kunnen houden en hoe hulpbehoevend hij waarschijnlijk toch wel zal blijven. Best pittig om op een regenachtige dinsdagochtend om acht uur ‘s ochtends met zijn lieve leidsters en begeleiders te moeten bespreken.

Met alle liefde zou ik naast dit verslag zelf een verslag schrijven waarin ik volop uit de doeken mag doen waar Ruben ons leven enorm mee verrijkt, de honderden kusjes en knuffels die we krijgen en het enorme plezier en geluk dat we mogen ervaren als hij zo enorm aan het genieten is van zijn favoriete dingen in het leven (en dat zijn er nogal wat). Als ik hier een ontwikkelingsleeftijd aan zou mogen hangen zou hij denk ik in de categorie oude ziel vallen!

Een tien met een griffel voor houden van, kon hij met dat certificaat maar alle deuren open die de toekomst voor hem zo mooi en gelukkig mogelijk zouden maken… Daar zouden we zelf allemaal nog wat van kunnen leren.