Even doorbijten

Daar ging hij dan, na een fijne vakantie was daar toch echt de eerste schooldag. We hadden het er al vaak met hem over gehad, uitgelegd dat hij naar een nieuwe school zou gaan, alle namen van zijn klasgenootjes en nieuwe juffen geoefend en een mooie “grote jongens” rugzak die er op zijn rug nog veel groter uit ziet. Ik vermoed dat ondanks alle voorbereidingen ik degene was die er het allermeest mee bezig was en ik had in mijn hoofd de eerste keer wegbrengen al vele malen beleefd.

De maandagochtend begon na heerlijk rustig aandoen in de vakantie toch erg vroeg en we stapten meteen in het nieuwe ritme van het schoolgaande leven. Met zijn vieren vertrokken we op tijd en maakten we voor de eerste keer het ritje dat we hopelijk nog heel vaak zullen gaan maken. We werden gastvrij onthaald en Ruben was, op zijn heerlijke Rubens, de vrolijkheid zelve, hij onderzocht het lokaal, liep rondjes, raakte alles aan en waar ik mijn tranen stond te verbijten zwaaide hij ons vrolijk uit nadat we een dikke kus hadden gehad. Nouja, had ik me dan voor niks zo druk gemaakt? Uhm nee, we weten van Ruben dat veel nieuwe dingen op het eerste gezicht heel erg goed lijken te gaan, maar dat het besef ietsje later indaalt. Zo ook vandaag, na een voor hem hele drukke ochtend kwam toch echt het moment dat hij er ontzettend klaar mee was. Maar dan ook echt helemaal klaar. Toen ik hem ging halen vroeg ik me echt even af wat we ons in hemelsnaam in ons hoofd hadden gehaald en de moed zonk me een beetje in de schoenen. Hij was kapot.

De volgende ochtend togen we toch wel ietwat gespannen richting school, Ruben leek er eigenlijk best zin in te hebben en de binnenkomst verliep minder dramatisch dan ik had bedacht. Het afscheid blijft een moeilijk ding (niet alleen voor jou hoor jongen, ik probeer alleen mijn dramatische huilhoofd tot in de auto te bewaren... ), maar het ging toch al iets beter dan de dag ervoor. Na een fijne rustdag op woensdag maakten we ons op voor de laatste dagen van de week. Het lijkt of er steeds meer herkenning komt en de eerste high fives met een klasgenootje zijn uitgewisseld. We zijn er nog lang niet, maar wat ben ik trots op onze stoere vent. Doe het maar eens, nieuwe klas, kindjes, juffen, schoolplein met miljoen andere kindjes, ik zou ook huilen! Dit weekend houden we het toch maar even rustig voor hem en volgende week vol goede moed verder doorbijten!