Gemiddeld Genomen

Toen ik in verwachting was van Ruben kreeg ik volop te maken met de wereld van baby en kinder marketing. De blije doos, de baby doos, de net bevallen doos, overal schreef ik me voor in en ik genoot van alle gratis speentjes, slabbetjes en zalfjes. Iets irritanter waren de reclamefolders die er bij zaten en alle mailtjes die ik ontving omdat ik me had ingeschreven voor nieuwsbrieven en winacties, maar hey, wel heel veel gratis informatie en cadeautjes, dus alleen maar handig!

Na de geboorte van Ruben ging het nog even door, er mocht weer een doos worden opgehaald, in een keer waren alle dekentjes, knuffels en lakentjes zeer welkom om te winnen en een mutsje met zijn naam er op was natuurlijk ook erg schattig. Tot ik gebeld werd door “Ouders van Nu”. Dat ze hadden vernomen dat Ruben geboren was en hoe in de wolken we wel niet zouden moeten zijn. Natuurlijk waren we dat, maar deze mevrouw was duidelijk niet ingesteld op andere antwoorden op de vraag of “alles goed was gegaan”. In het begin begon ik dan ook nog serieus uit te leggen dat dingen niet helemaal zoals verwacht gelopen waren, maar op den duur kreeg ik daar genoeg van en antwoordde ik gewoon met ja, en nee ik heb geen interesse in een jaarabonnement op uw blad.

Natuurlijk wisten we dat we met Ruben een ander pad en schema zouden volgen dan de “gemiddelde” kindjes die geboren worden, maar je wilt er eigenlijk niet de hele tijd mee geconfronteerd worden. Zolang je lekker thuis bent en je eigen ding kan doen merk je niet eens dat dingen anders zijn dan “normaal”, maar bij bezoekjes aan het consultatiebureau werden de verschillen meer dan zichtbaar. Er werden andere curves gebruikt, nou had onze lange knul deze eigenlijk niet nodig, maar toch was het goed om hem op een downcurve te bekijken.

Het omkleden van je baby in een zaaltje vol kirrende en druk bewegende kindjes zorgde bij mij in die eerste maanden na de bevalling voor een hoog instabiliteitsgehalte. En bij de assistente gekomen werden voor de zekerheid toch nog even de standaard testjes afgenomen om te zien dat hij ze toch echt niet deed en veel verder dan dat kwamen we niet. Vrij snel besloten we ook in verband met zijn medische problemen niet meer naar het bureau te gaan, maar gewoon bij de kinderarts te blijven komen.

Gelukkig werden we op andere manieren nog steeds herinnerd aan de mijlpalen die eigenlijk wel behaald hadden moeten worden. Iedere maand kreeg ik een mailtje in mijn mailbox met een update van wat ons kind geleerd zou hebben, nou dat was nogal wat, snap niet dat ik me niet meteen heb afgemeld hiervoor. Na een maand of acht kregen we met de post een broodtrommeltje opgestuurd vanuit blue band, ons (sondegevoed) kind mocht brood gaan eten! Wat een mijlpaal. Die broodtrommel heb ik geloof ik meteen in de container gegooid… De reclamefolders van peuterspeelzalen, scholen, brieven vanuit de gemeente dat ons kind klaar was voor de peuterspeelzaal en om naar de basisschool te gaan, toch best jammer als zaken zo standaard en geautomatiseerd gaan…

Tijdens de zwangerschap van Kasper trapte ik weer bijna in dezelfde val. Met mijn bezwangerde hersens wilde ik echt wel weer alle dozen halen en heel graag dingen winnen. Toch heb ik me dit keer nergens voor ingeschreven, geen dozen opgehaald (nouja, eentje dan…) en weet niemand dat hij een hele goede broodeter is… Geeft een hoop rust en geen ongewenste telefoontjes. Toch jammer van die broodtrommel...