Gezond Verstand

Het verschil tussen weten dat dingen goed zijn en het dan ook nog zo voelen is best lastig af en toe. Vaak moeten we met en voor Ruben dingen doen waarvan we weten dat ze nodig zijn, maar waarvan we ook weten dat hij ze absoluut niet fijn zal vinden. Het lastige is dat de meeste dingen die Ruben niet fijn vindt zaken zijn die we niet helemaal zelf bij hem kunnen doen, we zijn afhankelijk van anderen en het loslaten van de controle is voor Ruben op dat moment heel lastig, maar daardoor dus ook voor ons.

Door de jaren heen hebben we precies geleerd hoe we bepaalde situaties aan moeten pakken en weten we vaak ook wel een beetje hoe Ruben zal gaan reageren bij onderzoeken of op andere momenten. Dit maakt het echter niet makkelijker en vaak zorgt het er juist voor dat we van te voren of tijdens een onderzoek zelf al bijna net zo gespannen zijn als dat Ruben is. Niet fijn, niet voor onszelf, maar ook niet voor Ruben.

De eerste keer dat iemand mij erop wees dat mijn eigen spanning zou kunnen doorwerken op Ruben vond ik dat zowel logisch als ook best verdrietig om te horen. Ik wil het allerbeste voor hem, ook al betekent dat dat er dingen moeten gebeuren die hij niet wil en dan zou ik als zijn moeder er onbewust ook nog eens voor zorgen dat hij het nog erger ervaart. Heel lastig en het maakte me enorm bewust van mijn eigen gevoel in dit soort situaties.

De opmerking zorgt er voor dat ik me af en toe uit mijn moeder emoties probeer te halen en in een ander soort rol moet stappen om neutraler te kunnen reageren in situaties. Probeer dat maar eens te doen… natuurlijk wil ik dat niet, maar volgens mij ben ik nogal makkelijk te lezen in mijn emoties, mijn rode wangen verraden vaak dat ik me ergens niet helemaal fijn bij voel en als het op mijn kinderen aan komt zit dat gevoel zo mogelijk nog hoger aan de oppervlakte. Proberen te doen alsof iets me niet raakt voelt dan ook bijna als onmogelijk.

De verhuizing die er nu aan komt, alle onderzoeken die we vanmiddag in het ziekenhuis gaan hebben. Zaken waar ik me nu al druk om kan maken en waar ik veel mee bezig ben om zo goed mogelijk te laten verlopen voor zowel Ruben als Kasper. Aangezien we dingen niet goed kunnen uitleggen van te voren betekent dat veel zaken Ruben overvallen op het moment dat ze gebeuren.

Veel probeer ik van te voren te ondervangen door zoveel mogelijk zelf te doen in een vertrouwde omgeving, zo goed mogelijk naar hem te kijken en daar op in te spelen. De verhuizing voorbereiden is heel lastig, want voor hem is het nog te ver weg om er nu al over te beginnen, en hoe weet ik of hij überhaubt begrijpt wat er gaat gebeuren? Visualiseren is misschien een goede manier hiervoor, plaatjes van ons als gezin, zijn kamer, speelgoed en spullen en dit op en neer schuiven tussen twee huizen. Straks goed afscheid nemen van dit huis en laten zien dat in het nieuwe huis alles wat hij kent en vertrouwt weer aanwezig zal zijn.

Natuurlijk weet ik dat alles op den duur zal wennen en weer goed zal komen. En ja, ook de afspraken van vanmiddag gaan we echt wel overleven, maar af en toe zou ik het liefst alle verantwoordelijkheid bij iemand anders leggen en vragen of het even kan worden opgelost. Maar hey, ik blijf wel zijn moeder, en alle kusjes en knuffels na afloop van het moeilijke wil ik toch heel graag zelf wel blijven krijgen, de moederrol past me dan toch het best denk ik.