Happy Brain

Een tijdje terug behandelden we tijdens een bijles een tekst genaamd Happy Brain. De strekking van de tekst was dat wij mensen beter negatieve ervaringen onthouden dan positieve, omdat we moeten leren wanneer we in gevaar zijn en we dat dan ook beter kunnen herkennen. In de tekst werden vervolgens ook nog allerlei manieren gegeven waarop je voortaan wel de positieve gedachten de overhand kan geven (zoals yoga), maar dat is vaak toch makkelijker gezegd dan gedaan.

Van de week ontdekten we bij Kasper zijn eerste tandje. Toch wel een mijlpaal! En een goede verklaring voor zijn bijt obsessie met alles wat hij tegenkwam. Het deed me ook terugdenken aan het eerste jaar van Ruben en ik kan me gewoon oprecht niet meer herinneren wanneer hij zijn eerste tandje kreeg. Ik weet wel nog dat het een kies (!) was, in plaats van het meer standaard onder of boven tandje, maar wanneer het plaats vond weet ik echt niet meer.

Zoals wel meer dingen uit dat eerste roerige jaar. De momenten die het meest zijn blijven hangen zijn toch wel de gevoelens van het vinden van onze weg in best moeilijke tijden die gepaard gingen met opnames, sonde plaatsing en een ietwat andere ontwikkeling. Maar dat wil niet zeggen dat we niet genoten hebben! Zeker niet! Wat stom dat die momenten dan juist niet de boventoon voeren. Het genieten zoals we nu kunnen doen van Kasper was er toen ook zeker, maar wel op een andere manier. Vaak op andere plekken en het had te maken met andere dingen.

Het maken van een fotoboek van het eerste levensjaar van Ruben vond door alle hectiek ook wat later plaats en de diversiteit aan foto’s ontbrak wel een beetje. Het deed ons toch vooral denken aan een periode waarin we onszelf en elkaar heel goed en op een andere manier hebben leren kennen. En waarin we hebben geleerd om echt te genieten van het moment en van de kleine dingen.

De mijlpalen die in het eerste jaar van Ruben plaatsvonden waren anders dan we waarschijnlijk nu met Kasper gaan beleven, maar dat maakte ons zeker niet minder trots. De eerste vakanties, lachjes, eerste keer zelfstandig zitten en lekker zwemmen samen. We hebben er ongelofelijk van genoten. En naarmate Ruben ouder werd vulden onze herinneringen zich vanzelf met steeds meer hele gelukkige gedachten en die nemen ook steeds meer de overhand.

En doordat de mijlpalen langer op zich laten wachten blijven ze ook zeker langer hangen als ze er eenmaal zijn. Een happy brain moet je toch zelf maken denk ik en ook al lukt dat niet altijd, de keuze om te focussen op zaken die ons als gezin gelukkig maken is iets die we echt vaak kunnen maken. Misschien maar vast eens starten met het fotoboek van Kasper en ach, anders gaan we gewoon op gezinsyoga, schijnt heel heilzaam te zijn…!