Hart gelach

Het krijgen van kinderen verandert mensen altijd denk ik. Het krijgen van Ruben heeft hier nog een extra dimensie aan toegevoegd. We kregen te maken met een wereld waar we tot dan toe nog nooit echt mee te maken hadden gehad en wat ook erg ver van ons bed was. De gevoeligheid die zijn downsyndroom met zich meebrengt is iets wat we ons nooit hadden kunnen voorstellen.

Voordat Ruben kwam zagen we natuurlijk ook programma’s met mensen met een beperking of hoorden we ook grappen die mensen of cabaretiers maken, maar daar konden we dan heel gemakkelijk voor kiezen om naar te kijken of toch verder te gaan zonder daar echt iets van te merken. Dat is nu wel anders. Het lijkt alsof er een zenuw open is gebroken die alles wat met beperkingen of downsyndroom te maken heeft extreem gevoelig maakt.

Ik vergeet nooit het eerste Knoop ik je Zakdoek gala dat de eerste kerst na de geboorte van Ruben op tv kwam. Het halve uur dat ik heb kunnen kijken stroomden de tranen over mijn wangen en vanaf dat moment merk ik dat ik dat soort programma’s een beetje blijf mijden. Best wel gek, want we hebben er toch iedere dag mee te maken en het is echt niet zo dat we blind zijn voor wat het inhoudt of wat er zal komen.

Nog moeilijker vind ik het als er onverwachts in een programma bijvoorbeeld grappen worden gemaakt waarbij extra chromosomen of het woord mongool centraal staat. Want ja, het programma was leuk, de persoon zelf was tot dan toe echt leuk en grappig en toch voelt het niet best als er om die reden een hele zaal vreselijk hard moet lachen. Vroeger zou ik zelf denk ik ook echt hebben moeten glimlachen en er verder absoluut niet over hebben nagedacht, maar nu zorgt het er voor dat ik de “grappenmaker” de rest van zijn leven een paardenhoofd in zijn bed toe wens.

En dat maakt het ook zo dubbel, want nee, ik verbind Ruben als persoon absoluut niet aan het beeld dat geschetst wordt in zo een anekdote, en ik wil er eigenlijk ook niet hypocriet over doen, omdat het dan voor ons toevallig een gevoelig onderwerp is en de meeste grappen in het leven toch gemaakt worden over dingen die net even anders gaan dan normaal. En toch blijft het een beetje knagen en glimlach ik vaak met toch best wat hart pijn…

Gelukkig komen mensen met down steeds vaker heel positief in beeld en ook al vind ik dat dan ook vaak wel lastig om naar te kijken (ja, ingewikkeld persoon he…) ben ik toch blij dat het beeld in de samenleving steeds beter en warmer wordt. Ruben maakt daarentegen zelf perfecte grappen (heeft hij van mij) dus wellicht slaan we over een jaar of 13 terug met een eigen show vol grappen over mensen met een suf chromosoom minder.