Helder

Het zijn pittige tijden voor Ruben. Hoe goed hij het ook doet, we merken aan hem dat alle veranderingen, hoe klein sommige ook zijn, zorgen voor grote behoefte aan duidelijkheid en vastigheid. De kleinste verandering die er nu nog bij komt zorgt voor grote onrust en boosheid. Er werd in huis nog veel gewerkt en dat zorgde voor mensen over de vloer en veel rommel en gedoe, geen ingrediënten voor een rustig opstarten van de dag.

Daarnaast hadden we noodgedwongen veel afspraken voor Ruben moeten verzetten tot na de verhuizing en daar zaten we vorige week volop in. Er was een intake bij de ergotherapeut en als klapper op de vuurpijl mochten we afgelopen dinsdag naar Visio (voor mensen met een visuele beperking) voor een poging tot een oogmeting. De afgelopen jaren kwamen we hiervoor in het ziekenhuis, maar waar we veel afspraken bij artsen en specialisten nog wel in de houdgreep kunnen overleven, moet je bij een oogmeting toch echt zelf in het apparaat durven kijken… Dit is in het ziekenhuis de afgelopen drie keer niet gelukt en we zochten het dus hoger op.

Samen vertrokken we al vroeg richting Breda en kwamen aan bij een groot gebouw waarin Visio zich bevindt. We werden vriendelijk geholpen en mochten even wachten in de speelruimte waar veel leuk speelgoed met geluidjes was en een muur waarop speelgoed met verschillende texturen geplakt kon worden. To zo ver super leuk, Ruben kneep 20 x in een knuffel hondje en onze gastvrouw (zelf ook visueel beperkt) glimlachte bij het zoveelste blafje.

Toen waren we toch echt aan de beurt en werden we binnengeroepen bij de (echt lieve) oogarts en een medewerker van Visio. Er was alle tijd en Ruben vond de twee mevrouwen heel aardig en vriendelijk zolang ze met mij in gesprek waren. Er moest natuurlijk wel nog even gedruppeld worden, maar deze dames hadden ervaring en met even snel doorpakken en goed vasthouden zaten de druppels er in twee sessies in. Om een goede oogmeting uit te kunnen voeren moet je hierna twintig minuten wachten, dus we togen weer richting hondje en speelkamer.

Ruben vergat zijn boosheid snel en vermaakte zich prima. Maarja… de twintig minuten vlogen voorbij en ze waren ons helaas niet vergeten… Mopperend begaven we ons terug naar de spreekkamer en nu kwam toch echt het moment waarop de oogmeting zou moeten plaatsvinden. Ik weet niet wat ik had verwacht, vast iets onrealistisch, maar in principe was het natuurlijk precies hetzelfde als wat er altijd geprobeerd werd in Tilburg… Alleen nu in een rustigere omgeving, met meer tijd en meer ervaring met onze doelgroep. De oogarts sprak nog de bemoedigende woorden “er is nog nooit een kind geweest waarbij het niet gelukt is”... en ze gingen van start.

Zodra het lampje werd aangeklikt schoot Ruben in grote paniek, weg wilde hij, van dat stomme lampje, die niet meer zo lieve vrouwen en deze vreselijke kamer waar hij niks meer van snapte. En als dat lampje nog niet erg genoeg was, was er ook nog een apparaat waar hij doorheen zou moeten kijken. Alles werd geprobeerd, iedereen heeft door het apparaat gekeken, maar Ruben echt niet. We hebben gezongen, over andere dingen gepraat, maar het ging niet gebeuren.

De woorden van de oogarts bleven door mijn gedachten gaan, want waarom dan verdorie net bij Ruben weer niet. Dit is niet de manier waarop we dit soort dingen kunnen blijven proberen, voor niemand, dat was het enige wat na vandaag meer dan helder werd. Ruben heeft waarschijnlijk de rest van de dag extra troebel gezien, want ja, de druppels, die hadden we er wel in gekregen...