Lief ziekenhuis

Ruben is geboren in het Elisabeth ziekenhuis in Tilburg. We kwamen hier al voor zijn geboorte bij de fertiliteitsafdeling, en bleven er hangen tijdens de zwangerschap van Ruben. Het heeft altijd gevoeld als een warm en fijn ziekenhuis waar we heel veel belangrijke gesprekken hebben gevoerd met professionele en betrokken mensen. Na de geboorte van Ruben werd vrij snel het vermoeden van het syndroom van Down geuit en begon een nog veel innigere relatie met het ziekenhuis.

Je komt in een soort molen die in het begin vooral in het teken staat van alles wat met de begeleiding van Ruben te maken heeft in werking te zetten. Vanaf vlak na de geboorte worden er afspraken gepland bij logopedie, fysiotherapie, cardioloog, orthoptist, audioloog en kinderarts. Behalve bij de cardioloog (gelukkig) komen we bij alle afdelingen nog steeds regelmatig op bezoek en dat laat ook de intensieve relatie met het ziekenhuis zien. De meeste afspraken zullen we regelmatig blijven houden tot de 18e verjaardag van Ruben en daarna zullen we bij de volwassen divisies uitkomen.

Vanaf het allereerste begin hebben we ons als ouders echt gehoord en gezien gevoeld en hebben we het idee dat we als ervaringsdeskundigen ook echt naar onze ideeën gevraagd worden. Natuurlijk hebben we door de jaren heen wel eens puntjes van kritiek en hebben we bij sommige administratieve handelingen echt wel onze vraagtekens, maar het goede gevoel bij de artsen en de verpleging is bij de vele bezoekjes en opnames altijd overheersend gebleven.

Een week geleden werd ik gebeld door het afdelingshoofd van de afdeling kinderverpleegkunde en hij belde met een vraag. Na de fusie met het tweesteden ziekenhuis in Tilburg zijn ze bezig met een nieuwe naam voor de samenwerking van de afdelingen kraamzorg, kraamhotel, kinderpoli en kinderafdeling en ze wilden graag ook de input van wat ouders en jonge patiënten die gebruik maken of hebben gemaakt van een van deze afdelingen. Nou ben ik daar best wel uitermate geschikt voor, want ik heb geloof ik ervaring met al deze afdelingen en ik heb natuurlijk ook wel overal een mening over.

Een extra leuk element aan deze vraag was dat we samen met een reclamebureau en personeel van het ziekenhuis mochten gaan sparren. Een goede manier om mijn zeer ondergewaardeerde creatieve hersenhelft in te gaan schakelen. Het was een hele interessante middag waar we samen met twee andere ouders en een jonge patiënt mochten denken over wat wij belangrijk vinden in zorg en in een ziekenhuis. Kijken naar logo’s en wat ons daar dan in zou aanspreken en zien hoe ze met de juiste manier van vragen stellen ons echt lieten nadenken.

Het Elisabeth ziekenhuis heeft altijd als spreuk “lief ziekenhuis” gehad en dat kan ik zeer zeker onderstrepen, maar dat zou misschien een beetje een zoetsappige naam worden. Ik ben heel benieuwd waar ze zelf mee gaan komen en of we iets van onze ideeën terug gaan zien daar in, maar gehoord zijn we zeer zeker weer!