Lieve oma, Lieve Rose-Marie,

Wat had ik dit blog graag pas over een jaar of twintig moeten schrijven, niet nu al, nee pas als we echt bedacht hadden dat het nu misschien wel genoeg was geweest. Wat ontzettend verdrietig dat dat niet zo is, dat we nu al afscheid hebben moeten nemen. Is het voor ons al nauwelijks te bevatten, zo mogelijk is dat nog moeilijker voor Ruben en Kasper. Woorden kunnen niet uitleggen wat er aan de hand is, en het enige wat voor hen mogelijk is steeds weer opnieuw het gemis ervaren.

Jij en Ruben waren grote vrienden, er was een klik van het begin. Ruben zocht je altijd op, kwam bij je knuffelen, gebaren en samen zongen jullie heel graag liedjes. Je was ontzettend begaan met hem, hij kon niks fout doen en wanneer een onderzoeker een wat teleurstellend resultaat durfde te delen werd deze man of vrouw acuut ontoerekeningsvatbaar verklaard door jou. Je dacht vaak met ons mee en verzon van alles wat er voor Ruben in huis moest worden gehaald wat hij misschien wel leuk zou vinden.

Je was er altijd, zowel letterlijk als figuurlijk, je informeerde altijd naar alles en leefde ontzettend mee. Voor Ruben was het ontzettend fijn dat je altijd op je eigen plekje zat. Zodra we de kamer binnen kwamen liep hij als eerste naar jouw stoel en werd je eigenlijk meteen aan het werk gezet. In een oneindige loop mochten de liedjes dvd’s worden afgespeeld en het liefst deed je samen met Ruben met alle liedjes mee. De gebaren wilde je heel graag leren. Enthousiast als altijd zijn we nog begonnen met een cursus om nog meer gebaren te leren, maar volgens mij kende je Ruben al door en door.

Ik heb je leren kennen als een lieve, directe en intelligente vrouw. We konden het vaak hebben over onderwijs, verschillende leerlingen en hoe om te gaan met zorgleerlingen in de klas. Je kon je mening geven, was hier vaak duidelijk in en ik beloof je dat ik na die ene keer 14 jaar geleden nooit meer sociaal wenselijk asperges heb gegeten… Niks was te gek, je genoot als iedereen bij elkaar was en er was altijd volop voldaan aan ieders wensen. We vonden elkaar vaak in het (zeer noodzakelijke) aansturen van onze mannen en het hen overtuigen van onmisbare nieuwe aankopen zoals telefoons met grotere schermen, of het weer eens opgooien van een overkapping in de tuin. We konden allebei direct iets willen, waar onze mannen vaak te lang na moesten denken naar onze zin en we bespraken dit vaak ook uitvoerig.

Hartverscheurend was het laatste afscheid van Ruben en Kasper aan jou. Ruben die met een grote glimlach op je af liep en de teleurstelling toen hij merkte dat er geen reactie meer kwam. Het knuffelen van je foto de afgelopen dagen laat zeker zien dat hij je mist en je zoekt. Wat zou je trots zijn geweest als je had kunnen zien hoe goed en fijn iedereen de afgelopen twee weken samen zijn doorgekomen. je vijf knappe kleinzonen, Wil, Maartje, Paul en Willem. Hopelijk mag je het stiekem toch allemaal zien en meebeleven, dankjewel voor alles, wat zullen we je missen.