Luiers Dilemma

Als er iets is waar we langzaam failliet aan gaan, dan zijn het wel luiers. Ik snap die fabrikanten wel, als ik zou kunnen zou ik er zelf ook een ontwerpen en goud geld aan verdienen. Nou zijn wij gezegend met twee kinderen met een gezonde stoelgang en ziet het er naar uit dat we er voorlopig nog niet van af zullen zijn. Vol overtuiging kochten wij een jaar of drie geleden een oefen toiletje voor kinderen. Er zou zelfs een liedje uit komen als er een plasje op gedaan werd, dus dat leek ons wel wat voor Ruben! Echter, meneer Ligtenberg taalt nog niet naar zindelijk worden.. Totaal niet nodig volgens hem. Ons is verteld dat het trainen op zindelijkheid pas echt zin heeft als een kind er zelf een beetje interesse in krijgt en ik kan u zeggen dat dat hier echt nog niet het geval is…

Wanneer we voor een pedagogisch en educatief verantwoord uitje naar het toilet gaan is het volgens Ruben vooral hilarisch wat ik daar aan het doen ben en is het vooral totaal ondenkbaar dat hij plaats zal nemen op de wc-bril. Zo ver de training tot nu toe, dus er zit niks anders op dan mijn luier-verschoon-vaardigheden tot een nieuw niveau te brengen. Ruben verschonen is namelijk niet meer zo heel eenvoudig. Het is een flinke knaap aan het worden en die laat zich echt niet meer zomaar op zijn rug leggen.

Dit vraagt dus om een nieuwe en verbeterde aanpak en we leggen de lat flink hoger: Het staand verschonen. Klinkt ideaal in theorie, de uitvoering in de praktijk is een flinke uitdaging. In de meest ideale situatie is de jas uit, kan de trui omhoog en blijft hij daar hangen en is zoonlief afgeleid waardoor hij vooral NIET gaat lopen halverwege… Thuis hebben we wel een favoriet plekje gevonden waarop het meestal goed en redelijk snel verloopt. Onderweg is vaak een ander verhaal.

Je komt er vaak al snel achter dat de meeste verschoonruimtes niet zijn berekend op kindjes die er wat langer over doen om zindelijk te worden. Het meest treffende voorbeeld is toch wel het sprookjesbos in de Efteling. Hier is welgeteld 1 verschoonplek, die bestaat uit een houten tafeltje waar Ruben net met zijn enkels op past… Dat gaat hem dus niet worden en zijn we aangerekend op het invalide toilet. Gelukkig komen we hier altijd wel goed uit, maar fijn is anders. Nou kennen we de Efteling inmiddels erg goed en weten we wat we kunnen verwachten, lastiger is op plekken zoals een dagje naar een stad, ergens op bezoek etc. We zijn op een punt gekomen dat verschonen in de woonkamer toch echt niet zo fijn meer is, dus hannesen we ergens op een klein wc’tje terwijl Ruben de kans grijpt om alle voorwerpen in zo een ruimte even van dichtbij te bekijken.

Ach, het zal ooit vast goed komen, in de tussentijd oefenen we druk verder en worden we steeds creatiever. Gelukkig wordt hij bijna vijf en bestaat er in ons fijne land zoiets als luiervergoeding waar we dan geloof ik recht op hebben. Dat maakt het leed dan een beetje goed…!