Mag ie een worstje?

Eten speelt altijd al een belangrijke rol in mijn leven. Of ik nou blij, verdrietig, gefrustreerd, onzeker of druk ben, het is altijd een goede reden om er iets lekkers bij te vinden. Vandaar natuurlijk dat naast veel liefde er ook een tikkie haat verhouding om de hoek komt kijken. Sinds we kinderen hebben is dat dubbele gevoel alleen maar sterker geworden.. Toen we Ruben kregen bleek al snel dat eten niet iets was wat vanzelfsprekend goed ging bij hem. Het zuigen uit een fles kostte hem heel veel moeite en na een maand of zes is besloten om hem via een sonde melk te geven. We hoopten dat hij met meer rust vanzelf de kracht en interesse zou geven om zelf te gaan eten, maar helaas, dat bleef uit. Met als gevolg dat we na twee jaar door middel van een hongerprovocatie Ruben hebben leren eten. Dat is gelukt. Hij eet genoeg om te groeien en we vechten niet meer iedere maaltijd om het naar binnen te krijgen. Wat niet gelukt is, is om mijn liefde voor eten op hem over te brengen. Ruben eet omdat het moet. Het eten wat hij heeft leren eten tijdens de provocatie is het eten wat hij nu eet (volgen we nog?) Nieuwe smaken, structuren, alles kost enorm veel moeite om aan te leren, met als gevolg dat we al maanden gepureerde banaan als oefen kostje er bij hebben.

Wanneer ik met de jongens langs onze favoriete winkels ga komen er altijd de goedbedoelde vragen “mag hij een snoepje?” bij de bakker, “Mag hij een worstje?” bij de slager, “Mag hij een mandarijntje?” bij de groenteboer en ga zo maar door. Vaak leg ik nog even uit waarom hij niet hoeft, zodat ze vooral niet denken dat hij het van mij niet mag hebben. We hebben de sinterklaastijd net gehad, maar vergeet daarbij niet de lieve Pieten die handenvol pepernoten in zijn schoot werpen en verwachtingsvol kijken hoe blij hij daar van wordt. Nou, niet dus! Ruben is absoluut niet te plezieren, verwennen of te troosten met iets lekkers. Hoe kan het dan toch dat we dat zo graag willen? Waarom zou ik het nou zo fijn vinden als hij eten echt lekker zou gaan vinden en niet meer alleen als verplicht nummer zou zien? Verjaardagen voelen een stuk minder leuk als hij echt geen stukje eigen foto taart wil en ook het eten van een ijsje op vakantie voelt minder gezellig als er een mokkende Ruben bij zit die het liefst verder gaat.

Inmiddels heb ik me er redelijk bij neergelegd dat het waarschijnlijk nooit echt “normaal” zal zijn voor Ruben en ben ik heel erg blij dat hij eet wat hij eet en hier goed op groeit. En stiekem heb ik mijn hoop ook een beetje gericht op kleine Kasper die tot nu toe geen genoeg lijkt te krijgen van de nieuwe smaken die hij tot zich mag nemen. Tja, en wellicht zou het misschien ergens ook wel goed zijn voor mijn variatie in kledingmaten als ik de befaamde “Ruben-methode” eens zou toepassen...