Onbekend verdriet

Het is een drukke dag geweest. De jongens hebben de hele dag bij opa en oma mogen spelen en slapen, want Willem en ik gingen naar het nieuwjaarsconcert van de muziekvereniging waar ik bij speel. Nou is dit normaal gesproken niet Willem zijn favoriete bezigheid, maar dit jaar was een bijzondere uitvoering, want ik werd gehuldigd in verband met mijn “12,5” jaar jubileum. Ja, tussen aanhalingstekens, maar dat is een ander verhaal. Al vroeg in de ochtend reisden we af richting opa en oma en lieten de heren daar met een gerust gevoel achter. De rest van de dag waren we in de weer met mooie toespraken, wat muziek maken, handen schudden en het met een rood hoofd voor een zaal staan waarbij ik mijn best deed niet naar één punt of één persoon te staren, maar natuurlijk rond te kijken en sereen te glimlachen…

Eenmaal thuis hebben de jongens gegeten en brengen we ze naar bed. Als Willem en ik eindelijk op de bank zitten horen we door het plafond (Ruben slaapt boven de woonkamer) een hard gesnik en toch wel heel zielig gehuil komen. Nou moet je weten dat Ruben een hele goede slaper is, normaal gesproken wordt hij nooit zomaar wakker. Hij huilt sowieso niet zomaar. Ruben is in zijn hele leven nog nooit wakker geworden voor eten of drinken of zomaar een aandachts huiltje. Dus als hij huilt, dan is er iets. Mijn hele lijf schiet meteen in een alertheids status. Er moet iets zijn, maar wat? Ruben kan niet praten, en we zitten nou op ongeveer zeven gebaren die hij kan gebruiken, dus dat helpt ons niet voldoende in deze kwestie. Als ik bij hem kom slaat hij meteen zijn armpjes om mijn nek en is heel blij me te zien. Het huilen is ook meteen over en hij vindt het vooral heel gezellig. Prima, misschien valt het mee en was het de drukte van de dag. Na even knuffelen laat ik hem achter en ga ik weer naar beneden. Het lijkt alsof hij slaapt, maar na een half uur begint het weer opnieuw. Willem en ik voeren ons “wat zou het kunnen zijn?” gesprek en na vier keer hetzelfde ritueel te hebben gehad wordt mijn gevoel er niet geruster op. Wat als hij pijn heeft? Of ziek is? Misschien heeft hij ons gemist vandaag of is het toch gewoon prikkelverwerking?

Ik voel de onmacht van het niet altijd begrijpen van mijn bijna vijf-jarige zoon. In alles wat we voor en met Ruben doen ben ik zijn stem, maar ben ik heel vaak ook zijn verdriet. Hoe fijn zou het zijn als hij zelf zou kunnen verwoorden wat hij voelt en waarom hij zo een verdriet heeft. Doen we het wel goed en kiezen we wel de juiste dingen voor hem? Die avond valt hij in slaap nadat ik toch heb besloten hem dan maar een zetpil te geven, want je weet maar nooit. Vanmorgen werd hij vrolijk wakker en herinnert niks aan het grote verdriet van gisteravond, waarschijnlijk heb ik er langer last van gehad dan hij...