Livingdowntown.nlOostindisch lief
Door Marjolein Ligtenberg-Essers, zo, 04 mrt 2018, in categorie Blog
Door Marjolein Ligtenberg-Essers, zo, 04 mrt 2018, in categorie Blog
De laatste tijd zien we bij Ruben behoorlijke sprongen qua ontwikkeling. Super fijn om te merken hoeveel hij snapt van wat wij tegen hem zeggen en om te zien dat hij op zijn manier ook steeds meer aan ons kan duidelijk maken. Waar hij zich eerst in drukkere situaties en op school erg rustig hield en zich veel op een plek bevond gaat hij nou op dingen en personen af onderzoekt de zaak zelf wel even.
Wat we ook merken is dat zijn nieuwe vaardigheden en durf ook een ondeugende bron in hem hebben aangeboord. Waar hij eerst bij het zien van de foto van een schone luier braaf mee liep om zich te laten verschonen, gaat hij nou zelf de foto mooi ergens anders neerleggen en weer verder met veel leukere bezigheden. De laatste tijd ontvangen we dus ook vanuit Kobalt wat geluiden dat het altijd voorbeeldige gedrag van Ruben een iets grotere uitdaging aan het worden is.
Natuurlijk hadden we dat thuis ook wel gemerkt. Vooral sinds Kasper er is ziet Ruben zijn kans schoon om op de meest onmogelijke momenten eens even wat dingen uit te gaan proberen. En het woordje Nee zit duidelijk niet in het recentelijk ontwikkelde vocabulaire… Ik ben inmiddels zeer behendig om onder het voeden van Kasper ook Ruben in de gaten te houden en te kunnen corrigeren, maar ik heb het met momenten zeer warm gehad…
Dat corrigeren van Ruben is zeker wel een puntje, net als ieder kind heeft hij duidelijke grenzen nodig en moet hij weten dat dingen echt niet mogen. Maar soms is het toch erg lastig in te schatten welke dingen hij begrijpt. Juist het corrigeren lijkt hij enorm geestig te vinden. Ik moet wel echt heel boos worden wil hij snappen dat het niet mag en dan kan hij ook intens verdrietig zijn omdat ik gemopperd heb. Om het vervolgens een kwartier later gewoon weer te doen… Best wel lastig dus!
Hij lijkt zich van geen enkel kwaad bewust en vanuit zijn kant is het eigenlijk ook altijd een oprechte poging om de mensheid een grappige dag te bezorgen. En tuurlijk, als hij met zijn grootste glimlach probeert je het best moeilijk te maken onder het eten geven schiet ik echt wel eens in de lach, wat absoluut niet handig is, want hoe leg ik uit dat het dan na de derde keer echt niet meer grappig vind. En toen ik van de week in de gang van Kobalt op mijn allerliefste zoon stond te wachten terwijl de andere kindjes uit zijn groep naar hun ouders of begeleiders liepen en hij zich met de grootst mogelijke glimlach verstopte onder de trap, kon ik me de frustratie van zijn leidsters zeker wel voorstellen….
Het dubbele blijft dat we deze fase juist als een heel goed teken zien, hij zal wat langer duren dan bij andere kindjes en vanwege zijn toch al wat oudere leeftijd zijn sommige dingen wat sneller stuk of doet het iets meer pijn, maar het blijft een goede ontwikkeling. En ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar ik lijk te kunnen merken dat de laatste tijd het “nee” zeggen net wat minder vaak herhaald hoeft te worden en dat hij dingen die hij oppakte om weg te gooien toch zelf maar weer terug legt.
En zolang we dan die heerlijke onschuldige, maar ondeugende lach* nog maar af en toe mogen zien zonder dat er echt veel last van ondervonden wordt komen we samen de dagen best prima door!