Oud Zeer

Hoe kan het toch dat sommige doodnormale momenten je in een keer terugzetten in een gevoel van vroeger? Oud zeer dat je meteen weer terug brengt bij een bepaald moment waarvan je dacht daar niet meer te komen. Geen dramatische dingen hoor, maar wel vervelend.

Nu Kasper wat ouder wordt komen we (eindelijk) in aanraking met heerlijk normaal peuterdrama. Meneer weet precies wat hij wil, wanneer (vaak NU) en als ik besluit dat de plannen toch echt anders zijn wordt dat met een geweldig gevoel voor drama ontvangen. Nou is dit soms ook best grappig om te aanschouwen en nee blijft toch echt nee, dus helaas. Nou is er echter toch een onderwerp in de opvoeding waar ik dat net wat dieper voel en dat is op het gebied van eten.

Ruben zijn eetgeschiedenis was om het simpel te zeggen niet eenvoudig. Hij heeft bijna twee jaar alleen maar sondevoeding gehad en heeft uiteindelijk leren eten via een hongerprovocatie. Klinkt net zo stom als dat het toen was, maar het heeft er voor gezorgd dat hij nog steeds zelf kan eten en hier ook echt voldoende op groeit. Ruben zal nooit zelf om eten vragen en iedere smaak die we toe mogen voegen aan zijn beperkte assortiment is reden voor een feestje.

Hoe bijzonder is het om te zien dat zijn kleine broer geen genoeg kan krijgen van deze deugd in het leven. Hij is een echt bourgondiër en geniet van van alles. Hij wil van alles proeven en weet nu al precies waar al zijn favoriete eten ligt. Even schrikken was het dus toen hij besloot om van het ene op het andere moment geen warm avondeten meer te willen… en ik moet hieraan toevoegen, van mij…

Tja, het past precies bij de leeftijd, eigen willetje, als hij het niet kent of er geen zin in heeft blijven de lippen strak op elkaar en is het antwoord nee. Heel normaal peutergedrag, het hoort er bij en is vast een fase, maar ik moet bekennen dat hij mij terug bracht naar een tijd waar paniek de boventoon voerde en ik hier absoluut niet relaxt onder kon blijven. Gelukkig zie ik ook wel dat de situatie totaal anders is, en is het voor Kasper dan ook jammer, maar helaas, dan zonder warm eten de dag afsluiten, maar fijn vind ik het niet.

Ik denk dat als je mijn bloeddruk meet onder mijn uitermate kalme houding (voor de buitenwereld) ik direct aan de betablokkers mag. Nou komt hij echt niks te kort (ik heb al tien keer gegoogled hoe lang hij zonder avondeten kan) en weet ik zeker dat als hij echt honger heeft hij toch zeker wel onze heerlijke maaltijden zal eten, maar leuk is anders. Ik hoop dat ik mijn mantra “het is maar een fase” niet al te lang voor mezelf hoef te herhalen, al is het maar voor mijn eigen ego...