routine met een lampje

Op de dagen dat Ruben naar school gaat volgen we altijd hetzelfde strakke schema. Vooral de ochtenden lopen bijna altijd op dezelfde manier. Tussen 5.00 en 6.00 uur word ik op zeer lieflijke wijze wakker geroepen door ons kleinste vriendje. Nadat hij de fles heeft gehad en zelf wel nog heerlijk even mag gaan slapen is het voor mij tijd om te gaan douchen en rond 7.06 uur Ruben uit bed te halen. Hij is dan altijd al even wakker, maar blijft keurig in zijn bed wachten tot we komen. Na het aankleden en tandenpoetsen vervolgen we onze weg naar beneden waar meneer even gaat spelen terwijl ik zijn ontbijt klaar maak. Dit ontbijt is ook elke ochtend hetzelfde, broodpap (met hagelslag of pasta), medicijnen, vla en thee. Ik geef Ruben zijn eten en hij drinkt zelf zijn kop thee leeg. Hierna is er de keuze om nog even te spelen of even filmpjes te kijken tot we naar school moeten.

Alsof er verder geen schooldag meer volgt stort Ruben zich meestal op een breed assortiment filmpjes dat hij zelf van youtube kiest. Rond 8.20 uur haal ik Kasper uit zijn bedje en hierna volgt het gevecht met het afscheid nemen van de vreselijke volwassene die hoedje van papier zingt en het mopperend een jas aantrekken om richting de auto te lopen. Dit laatste deel kost iedere ochtend wel wat moeite en overredingskracht vanuit mijn kant, wat met een zelfverzonnen jasaantreklied wel wat makkelijker gaat. Om 8.38 (vanmorgen 8.39 helaas..) start ik de auto en kunnen we vertrekken richting KDC Kobalt in Tilburg. Beide mannen achterin en de cd met Efteling melodieën volop aan. Vooral Ruben (en wie niet eigenlijk) gedijt goed bij elke dag hetzelfde. Wanneer ik een keer in gedachten verzonken een verkeerde afslag neem op de rotonde wordt me dat vanaf de achterbank met een brommend gemopper meteen duidelijk gemaakt.

We rijden weg en ik draai de bocht om als ik merk dat onze altijd soepele auto dit toch iets minder soepel doet en eigenlijk weet ik meteen wat er aan de hand is… De afgelopen dagen begon er namelijk elke keer bij het starten van de auto een waarschuwingslampje te branden dat mij er vriendelijk op wees dat er echt iets mis was met mijn bandenspanning. Maar ach, ik had als een echte semi-professional tegen al mijn banden geschopt en er was duidelijk niks aan de hand! Tot afgelopen maandagmorgen dus… Daar ging mijn routine! Heel voorzichtig reden we weer terug naar huis waar we op flexibele reddende Engel ook wel oma genaamd wachtten die haar auto voor twee dagen aan ons heeft afgestaan. Want ja, er zat een spijker in de band, en nee een nieuwe band kon niet dezelfde dag geleverd worden. Ietwat geïrriteerd kwamen we de dag toch goed door allemaal, maar ik heb mezelf plechtig beloofd niet meer zomaar lampjes in de auto te negeren...