the impostor syndrome

Een jaar of anderhalf geleden besloot ik om mijn werk als docent Engels op een middelbare school neer te leggen. Ik merkte dat de vaste tijden en het altijd doorlopende werk en vergaderingen nauwelijks te combineren waren met de zorg en alle afspraken die we steeds voor Ruben hebben. Tijd om iets anders te gaan zoeken en dat is niet zo makkelijk. Met een diploma van de lerarenopleiding is het namelijk niet heel eenvoudig om zomaar ander werk te kunnen gaan doen dat niet met lesgeven te maken heeft en bovendien wilde ik ook iets kiezen wat ik echt leuk vond.

Ik besloot weer te gaan studeren, me verder te verdiepen op het pedagogische vlak, want werken met jongeren heeft me altijd erg geboeid. Ik merkte echter al vrij snel dat er iets miste. Ja, in eerste instantie een baan natuurlijk, maar wat ik vooral miste was de Engelse taal! Vanaf jongs af aan ligt mijn hart en passie bij de Engelse taal en cultuur en nu deed ik daar vrijwel niks meer mee. Ik mis collega’s en de interactie met leerlingen die lachen om mijn grappen. Dat ging wringen. Dus besloot ik toch te gaan zoeken naar nieuwe uitdagingen binnen de Engelse taal en vormen van onderwijs waar ik wel zelf mijn uren en werkzaamheden kon bepalen.

Nou ben ik niet bepaald de zekerste op aarde. Ik denk voornamelijk altijd dat de ander waarschijnlijk beter is dan ik en snap vaak echt niet waarom ik verdorie altijd op die scholen mocht komen lesgeven (nee, ik heb mijn diploma’s niet gekocht). Vaak ben ik als ik eenmaal ergens werk ook nog eens bang dat er iemand binnenkomt met de woorden “Marjolein, wat jij hier aan het doen bent kan echt niet…”. En nu ging ik zelf ook nog eens buiten mijn vertrouwde plek zoeken naar werk. En zoeken deed ik… Als een ware pro schreef ik brieven aan de meest bekende bedrijven met de vraag of ze eventueel behoefte hadden aan taaltrainingen, absoluut niet verwachtende dat er reacties zouden komen. Maar toen kwamen ze wel! Oh jee… wat nou? Dan maar op gesprek. Gewapend met offertes, tarieven en ideeën ging ik langs en waren ze zelfs enthousiast… Vreselijk! Want nou ging het echt gebeuren en was het wachten op de eerste intakes.

En vandaag was het zo ver. De ochtend begon niet geheel zoals ik me van te voren bedacht had… Om vier uur werd ik wakker gemaakt door onze kleinste vriend, hij had honger en wel nu. Mijn dag begon dus lekker vroeg. Met een zweempje griep douchte ik mezelf en koos zorgvuldig mijn outfit waarna ik Ruben uit bed ging halen. Hier trof ik een poop-splosion aan… Zeer voorzichtig (want ja, mijn kleding) alles opgeruimd en Ruben in bad gezet. Hierna kon ik me focussen op wat er al vanaf het moment van de aanmeldingsmail door mijn hoofd ging: de intake, bij een bedrijf, met mij als expert… Voorbereid tot in de puntjes heb ik een half uur bij een tankstation staan wachten voor het een normale tijd was om aan te komen. En natuurlijk viel het allemaal mee, ik vond het zelfs echt leuk en toch denk ik alweer de hele tijd dat ze direct bellen om te zeggen: “Goh Marjolein, misschien een carrièreswitch naar groentenboer iets voor jou?