Vangnet

Zo af en toe is het heel fijn om even samen iets met Willem of vrienden en familie te doen zonder de jongens. Zo makkelijk als ik dit opschrijf, zo dubbel voelt het vaak om het ook daadwerkelijk in de praktijk te brengen, maar het is zeer zeker nodig af en toe. Nou kunnen we niet zo makkelijk zomaar iedereen vragen om op te passen, Ruben kan bijvoorbeeld nog niet zelf een trap af, dus moet dan getild worden en hij werkt toch ook echt wat beter mee als hij je een beetje goed kent.

Gelukkig hebben we in onze omgeving lieve mensen die altijd voor ons klaar staan om Ruben en Kasper op te vangen en ze zelfs een slaapplaats te geven voor een nachtje. En ze vinden dat ook nog eens echt leuk, dus dat maakt het voor mij al iets makkelijker om weg te gaan. Gisteravond zijn we met mijn familie naar Soldaat van Oranje geweest. Wat een geweldige avond, prachtige en zeer indrukwekkende voorstelling in het verre Katwijk aan zee.

We wisten dat de show tot laat zou duren en dat we al vroeg er heen zouden moeten vertrekken. De jongens gingen dus logeren en wel bij hun lieve oom en tante, met drie grote neven. Al vanaf jongs af aan zijn ze heel betrokken geweest bij Ruben en nu ook bij Kasper. De ochtend voor vertrek pak ik spullen voor ze in alsof ze een week weg zouden blijven (echt niet dus he…) en probeer ik er voor te zorgen echt niks te vergeten (niet gelukt helaas). Rond een uur of half twee vertrekken we richting het logeeradres waar de jongens al worden opgewacht door hun neven.

Niks is te veel en ze helpen en spelen waar ze kunnen. Een warm bad dus! De bedjes worden klaar gemaakt, knuffels naar beneden gehaald. Ballen worden op commando gegooid en filmpjes worden opnieuw aangezet. Na een extensieve uitleg inclusief handleiding voor mijn eigen gemoedsrust moet voor mij het afscheid niet te lang duren, anders ga ik gewoon niet meer.

Eenmaal weg komen de eerste foto’s binnen van twee zeer gelukkige kindjes die zich uitermate goed vermaken en duidelijk verwend worden. We kunnen met een gerust hart genieten van de avond en weten dat het goed zit. Eenmaal thuis verheugen we ons op eindelijk een ochtend uitslapen, (wat we duidelijk niet meer kunnen), en even rustig ontbijten. De eerste filmpjes en foto’s komen weer binnen en hoe uitermate frustrerend is het om te horen dat onze twee aapjes daar ineens wel wat langer kunnen slapen…

Al met al zijn we ontzettend dankbaar voor het warme vangnet dat we hebben en heb ik stiekem al twintig keer bedacht hoe laat ik ze nou toch weer kan gaan halen. Maar genoten hebben we, allemaal hoop ik, en we kunnen er toch weer even tegenaan!