Vijf jaar later

Vijf jaar geleden zag ons leven er een tikje anders uit. Om te beginnen kwamen we aan een substantieel groter aantal uren slaap en hadden we een ander idee bij zorgen maken… Eigenlijk hebben we altijd geweten dat we graag kindjes wilden en toen we het eenmaal hadden besloten en het niet zo makkelijk bleek te zijn als we hadden gehoopt leek die droom alleen maar groter te worden. Toen we dus eenmaal in verwachting waren was het een totaal onwerkelijk gevoel, maar zo ontzettend gewenst.

We hebben altijd gezegd dat alles bij ons welkom is, we wilden ook niet testen, en met de gezonde spanning die er bij hoort beleefden we onze eerste zwangerschap. Vijf jaar geleden zat ik nu met een (voor mijn gevoel) enorme dikke buik te wachten tot ons kereltje zich zou aandienen. Ik was uitgerekend op 16 maart en die dag diende zich aan en ging ook mooi weer voorbij. Een beetje nerveus voor wat er zou gaan komen met de bevalling en alle nieuwe dingen had ik ook wel een beetje een “ik zie wel wat het gaat zijn” gevoel en het zal allemaal wel over me heen komen. Nou, een andere keus heb je natuurlijk ook niet echt…!

De komende week is ieder jaar weer een week waarin ik terugdenk aan vijf jaar geleden. Wat gek dat we toen nog van helemaal niks wisten. Was het misschien fijner geweest om alles van te voren te weten om ons te kunnen voorbereiden? We hadden verwachtingen die iedere ouder heeft denk ik, wat voor jongetje zou het zijn en waar zou hij van gaan houden? En wat als hij volwassen is? Wat voor baan? En een vrouw (of man) en kindjes misschien? Het had het allereerste begin misschien wel wat makkelijker gemaakt, maar dat is achteraf makkelijk gezegd.

Die week vijf jaar geleden was heerlijk. Rustig wachten op alle moois dat zou komen, het kamertje klaar maken en alles gewassen in de kast. Uiteindelijk zou Ruben zich een week later aandienen, 23 maart. Komende vrijdag vieren we uitgebreid zijn verjaardag (nouja, zo uitgebreid als onze lieve, prikkelgevoelige zoon toelaat) en zijn de cadeautjes voor zijn verjaardag binnen.

Komende woensdag zal eerst nog wereld downsyndroomdag zijn. Een dag waar we vijf jaar geleden nooit van hadden kunnen denken hoe groot die waarde voor ons zou zijn. Ik kan me nog herinneren dat ik het toen hoorde in een nieuwsbericht en zelfs toen even dacht, zal je zien dat hij vandaag komt… Nu is het een dag die we met trots omarmen en we hopen dat de wereld toch nog iets toleranter mag gaan staan tegenover het niet zo maakbare leven waar we stiekem toch een beetje naar toe gaan.

Wat wij namelijk wel zeker geleerd hebben de afgelopen vijf jaar, is dat je toch best goed functioneert op wat minder slaap, het zorgen maken over iets anders dan alleen jezelf best gezond is en je eerst zo “perfecte” verwachtingen minstens net zo leuk kunnen zijn als ze allemaal net iets anders verlopen. Nu nog een traktatie verzinnen voor op school, mensen die mij kennen weten dat dit voor mij bijna net zo stressvol is als wachten op een aanstaande bevalling….