Zeg eens Aaaa

Gisteren was het weer zover, we mochten met Ruben naar de tandarts. Nou zijn we de afgelopen vijf jaar al vaak met hem naar de tandarts geweest, maar nog nooit heeft iemand echt in zijn mond kunnen kijken. No way dat meneer in de stoel gaat liggen en dan ook nog gewillig zijn mond open doet om iemand naar zijn tandjes te laten kijken.

Vanaf dat hij tanden kreeg zijn we bewust bezig geweest met het onderhouden van zijn gebit. Vanwege de prikkelgevoeligheid in zijn mond hebben we het tandenpoetsen echt moeten opbouwen met liedjes en steeds iets langer poetsen. En nou zijn we al een lange tijd op het punt dat we met een elektrische (!) tandenborstel de volledige tijd mogen poetsen.

Wat de zaken wel wat lastiger maakt is dat Ruben zijn mondje niet heel ver open doet tijdens het poetsen en we dus niet overal goed aan kunnen komen en nog een ietwat groter probleem is het ontzettende tandenknarsen van ons vriendje. Hij doet dit al zo lang dat wij het soms niet eens meer horen, maar vooral op momenten dat hij iets spannend vindt of niet lekker in zijn vel zit kan het veelvuldig aanwezig zijn en we zien vooral zijn voortandjes steeds wat kleiner worden…

Vroeger kwamen we met Ruben bij onze eigen tandarts, maar die voelde heel goed aan dat een consult in de houdgreep niet de beste manier was om de angst voor de tandarts te overwinnen. Op een gegeven moment zijn we doorverwezen naar de tandarts bij Amarant en dit lijkt inderdaad een plek te zijn waar in ieder geval meer mogelijkheden tot behandelen zijn. Vorig jaar zijn we al een aantal keer gaan “oefenen”. Dit hield in dat we een week of vier achter elkaar kwamen om Ruben te laten wennen aan de ruimte, de tandarts en het feit dat hij op een stoel moest waarna iemand toch echt even wilde kijken.

Het wennen ging uitstekend, aan alles kon hij wel wennen, de ruimte, de tandarts, het klimmen op de stoel, maar helaas niet het stilliggen en zijn mond open doen om iemand te laten kijken… Helaas, want dat is natuurlijk wel het belangrijkste aspect van de tandarts… We hadden afgesproken dat we terug zouden komen na de slokdarm operaties en de EMDR therapie in de hoop dat de angst wat minder zou worden en ondertussen hielden wij zijn gebit goed in de gaten.

Nou ben ik geen geschoolde tandarts natuurlijk, maar we dachten toch iets te zien wat zou kunnen lijken op een gaatje… Wat nu? Een afspraak gemaakt en gisteren was het dus zo ver. Het wachten in de wachtkamer was een feestje, het duurde even, dus de nodige selfies konden gemaakt worden en er werd lekker met de kralenvorm gespeeld. Toen we werden opgehaald werd er uitbundig gezwaaid naar de assistente en mochten we verder komen. De angst was er duidelijk niet minder op geworden en de zo lieve tandarts mocht niet eens met een spiegeltje in de buurt komen.

Na toch maar even wat doorzetten heeft ze gelukkig wel kunnen kijken en kwamen we tot de conclusie dat er voor nu niks aan de hand is en er nu niks hoeft te gebeuren. Grote opluchting! Over een halfjaar weer terug en in de tussentijd zo doorgaan. Benieuwd hoe we de komende periode met wisselen en (hopelijk) terugkerende grote mensen tanden door gaan komen en oh wee als er ooit een beugel nodig is…